Rozdział 9.

Rozdział 9.

            Dni mijały mi odrobinę szybciej. Ron jakby pogodził się z faktem, że nie będziemy razem. Cóż, pogodził, albo tylko udawał, że dał sobie z tym radę. W każdym razie rozmawiał ze mną PRAWIE tak jak wcześniej. Może odrobinę bardziej zwracał się do mnie w takich rozmowach. Dobra, bez ściemniania. Zwracał się do mnie bez przerwy, szukał poparcia w każdym stwierdzeniu, pomagał przy najróżniejszych pracach i nigdy mi się nie sprzeciwił. Wymarzony chłopak, gdyby nie jeden fakt. To nie był Fred. Niestety.

            W ostatni weekend października grono pedagogiczne postanowiło zorganizować wyjście do Hogsmeade. Nie chciałam iść. W gruncie rzeczy nie zamierzałam, bo i po co? Tak, to, że ja nie chciałam iść denerwowało innych. Sama nie wiem dlaczego, ale Harry upierał się, że powinnam i że on osobiście będzie mi towarzyszyć w trakcie tego wypadu. Nie rozumiałam o co może mu chodzić. Do czasu…

            - Harry, możesz pożyczyć mi na sekundę książkę?

            - Którą?

            - Och, serio? Przecież tylko z transmutacji mamy do napisania wypracowanie! A jak widzisz właśnie nad nim ślęczę. Naprawdę chwilami zachowujesz się, jakbyś nie chodził do szkoły od miesiąca. Więc, proszę, Harry użycz mi na sekundę książkę od transmutacji.

            - Nie denerwuj się tak, ok? Pytam z grzeczności. Proszę.

            - Dziękuję.

            Chwyciłam w dłonie książkę i przekartkowałam w poszukiwaniu odpowiedniej strony. Książka sama otwarła się na zaznaczonej, jakimś świstkiem, stronie. Podniosłam odrobinę książkę i delikatnie, aby nie wzbudzić podejrzeń, spojrzałam na świstek. List. To przecież  pismo George’a.

           

Pamiętaj! Hermiona musi być w Hogsmeade. Liczę na Ciebie, stary.

Och, jasne. Oczywiście. Znowu coś knuje. Cholera!

Z impetem zatrzasnęłam książkę zapominając przy tym o przeczytaniu o najczęstszych skutkach ubocznych używania transmutacji na ludziach. Pozostali spojrzeli na mnie podejrzanie.

- Wszystko w porządku? – zapytała Ginny odrywając wzrok od książki.

- Jasne. – warknęłam oddając książkę Harry’emu. – Pójdę już spać.

Pognałam do sypialni, ale w łóżku długo nie potrafiłam zasnąć. Co oni knują? Na pewno chcą doprowadzić do mojego spotkania z Fredem. Tak, to jest jasne. Tylko dlaczego im na tym tak zależy?! No właśnie i komu na tym zależy? Harry i George? Przecież oni nie powinni ingerować w moje prywatne, sercowe sprawy. Och, w sumie sama sobie z nimi nie radzisz, to dlaczego ktoś nie miałby ci pomóc? Tylko dlaczego oni? Geroge, ok., to mój przyjaciel, w sumie może mieć w tym interes. Przecież pomagając mi, pomoże w jakimś małym stopniu Fredowi. Ale Harry? Bardziej spodziewałabym się, że to Ginny się w to wplącze. Hmm, trochę dziwne, to trzeba przyznać. Jak się tego dowiedzieć?

Nazajutrz postanowiłam, że nie pójdę do Hogsmeade. Nie podstawię się tak łatwo, może jeśli będą musieli się nade mną pomęczyć, to coś się wyda. Wieczorem nadeszła jedna z nielicznych tego dnia okazji, aby porozmawiać na ten temat z Harry’m.

- Dobranoc, Hermiono, do zobaczenia jutro. – pożegnał mnie Harry.

- Tak, dobranoc i miłej zabawy na wycieczce.

Jak Harry szybko poszedł w stronę schodów, tak szybko zawrócił i ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy usiadł naprzeciwko mnie na podłodze.

- Co, przepraszam? Hermiono, wydawało mi się, że namówiliśmy cię na to wyjście.

- Nie, Harry, nigdzie nie idę. Mam masę wypracowań do napisania.

- Ty? Znając ciebie już na pewno wszystko odrobiłaś.

Cholera, jak on mnie zna.

- Nie. – skłamałam bez zająknięcia. – Mam zamiar odrobić wszystko jutro. Także nigdzie nie idę.

- Idziesz! Hermiono, idziesz i nie chce słyszeć żadnych wahań! – krzyknął stając nade mną.

- Dlaczego ci tak na tym zależy?! Przecież to zwykły wypad!

- Bo… bo… chce żebyś się rozerwała.. To znaczy.. wiesz, odpoczęła od tej szkoły…

Zaśmiałam się z ironią.

- Nie rozśmieszaj mnie! Mam dosyć rozrywek w tej szkole. Jako prefekt naprawdę nie narzekam na nudę! Więc, Harry, dlaczego?! Powiedz mi! O co wam wszystkim chodzi? Biegacie za mną od tygodnia ciągle i ciągle nadając o Hogsmeade! Co tam mnie czeka? Co knujecie?

- Nic. Pójdź jutro, to się dowiesz. Po prostu choć z nami.

- Czego się dowiem?! Harry, proszę cię, po prostu powiedź mi o co chodzi, ok.? Nikomu nie powiem, że wiem. Błagam, ja nie lubię niespodzianek.

- Nie mogę. Obiecałem George’owi, że nie… no, cholera!

Haaa! Tak, George, nie można za bardzo wierzyć w to, że Harry dotrzyma tajemnicy, jeśli ja go zaczną wypytywać.

- George’owi?! Harry! Co wy knujecie? Ty z George’m?!

- Tak, trochę knujemy, ale przysięgam, że to tylko i wyłącznie jego sprawka, ja się nie mieszałem, tylko miałem doprowadzić cię do wioski, a potem nie wiem co planuje.

- Och, Harry, jak mogłeś? Wiesz jaki jest George.

- Wiem, ale błagam cię, Hermiono, po prostu choć jutro z nami. Jeśli wymyśli coś głupiego, to osobiście cię stamtąd wyniosę, ale może naprawdę ma coś fajnego w zanadrzu, co?

- Harry, Harry… Dobra, ale robię to tylko dlatego, że mi powiedziałeś. Pamiętaj o tym, na przyszłość. Dobranoc.

Rano wstałam szybko i szykując się do wyjścia rozmyślałam nad różnymi sytuacjami, które mogą się dzisiaj wydarzyć. Co planują? George, tak, jeśli on coś planuje, to na pewno nie będzie to nic dobrego w skutkach dla mnie.

Nim zdążyłam sobie uświadomić, ciągnięta przez Harry’ego, szłam do Hogsmeade. Starałam się nie denerwować i nie martwić na zapas, oczywiście to nic nie dało. Gdy tylko stanęłam na głównej ulicy serce zamarło, tylko po to, aby po chwili uderzyć ze zdwojoną siłą. Tak, moje serce zawsze potrafi mnie wydać. Oddech mi przyspieszył, ale starałam się to ignorować i gdzieś w podświadomości uspokoić.

- Harry, na co czekamy? – zapytałam zniecierpliwiona.

- Zobaczysz. – odpowiedział rozglądając się z niepokojem po okolicy.

Obiegłam wzrokiem najbliższe sklepy. Nic szczególnego nie zauważyłam, ale po chwili moje serce znów zamarło, gdy ujrzałam bliźniaków kroczących w moją stronę.

- George… Fred… Co to ma znaczyć? – zapytałam z wyrzutem.

Fred nie patrzył na mnie. Obserwował swoje buty i nie okazywał nawet minimalnego zainteresowania moją osobą.

- Och, dajcie spokój! – krzyknął George, gdy idąc za przykładem mojego chłopaka spojrzałam na swoje buty. – Macie pogadać! Słyszycie?! Nie interesuje mnie, czy macie na to ochotę, czy nie. Macie pogadać i będę was przetrzymywać w  tej knajpie dopóki nie zamienicie ze sobą odpowiedniej ilości słów! Nie słyszę protestów, więc proszę.

Wepchnął nas do małej słodkiej knajpki, której nigdy wcześniej nie widziałam. Spojrzałam na Freda i usiadłam przy stoliku.

- Usiądź, skoro i tak nas szybko nie wypuści… - wymamrotałam.

Fred nie spojrzał  na mnie. Zajął miejsce i zajął się swoimi rękawami.

- Fred. – powiedziałam cicho.

Nie wiem co ci powiedzieć. Nie przemyślałam tego. Kompletnie nie wiem, czego możesz ode mnie oczekiwać. Więc bez kompletnego przemyślenia wypluwam z siebie słowa nie zważając na to, jak bardzo nie mają sensu.

- Wiesz, teraz w Hogwarcie jest tak inaczej. Trochę gorzej bez was. Tak jakoś pusto…

- Hermiono…? – jego szept nie zatrzymał mojego mało składnego monologu. Nawijałam dalej, bez zatrzymania…

- Naprawdę pusto, lepiej było z wami. Trochę was brakuje. Może..

- Hermiono…?

- Wiesz, jak byliście, to było tak zabawnie i jakoś lepiej, a teraz mam tak dużo czasu…

- Hermiono…?!

Opanowałam się i przestałam mówić. Spuściłam wzrok. Nie, nie mogę nic więcej powiedzieć. Siedź cicho!

- Powiedz mi, czy to co mówiłaś… To była prawda?

- Och, Fred… - wyszeptałam po chwili pełnej napięcia ciszy.

- Powiedz!

- Feddie, proszę cię… - Opanuj się! Nakazałam sobie w myślach, przełykając łzy.

- Powiedz!

- Nie wiem sama. Przepraszam, ale nie wiem, naprawdę nie wiem.

Spuściłam wzrok. Znowu uciekałam.

- Spójrz na mnie. – poprosił spokojnym tonem.

- Nie, Fred, proszę, nie.

- Hermino, do cholery, chyba po tym wszystkim należy mi się choć kilka słów SZCZEREGO wyjaśnienia, co? Nie sądzisz, że na to zasługuje?

- Och, Fred, zasługujesz. Przepraszam.

Spojrzałam w jego oczy. Te piękne, zachwycające, brązowe oczy, wpatrzone tak ufnie we mnie. Boże, jak ja cię kocham. W tej jednej chwili chciałam wstać, rzucić się mu na szyję i pocałować, a potem powiedzieć jak bardzo go kocham i jak bardzo chcę z nim być. Zrób to! Tak, zrób to i już wszystko będzie tak jak powinno! Zrób to, Hermiono. Już chciałam się podnieść z krzesła. NIE! Nie pamiętasz, że będzie cierpiał?! Nie rób tego, bo będziesz żałować! Nie rób tego! Ten głos miał rację. Nie mogę mu powiedzieć. Nie mogę go zranić tak bardzo.

- Tak, Fred, to była prawda.

Wstałam i znów z łzami spływającymi po policzkach wyszłam z tej teraz tak ohydnie słodkiej kafejki, w której moje miłosne życie znów legło w gruzach.

~~~

Kolejny rozdział za nami :) Dziękuję za wszystkie dotychczasowe komentarze! Bardzo się cieszę, że niektórzy czytają moje wypociny, mam nadzieje, że rozdział przypadł Wam do gustu, chociaż wiem, że chcielibyście, aby główna para opowiadania była już razem, tak WIEM! Ale bez problemów nie byłoby opowiadania.

Czytasz? Skomentuj! :)