Rozdział 5.

Rozdział 5.

Do końca wakacji został tydzień. Jeden, krótki tydzień. Tylko tyle miałam czasu na spędzenie jakiś fajnych chwil z Fredem.

            Dziś chłopcy wybrali się na jakiś długi spacer, a ja wraz z Ginny zostałyśmy w domu. Pomagałyśmy pani Weasley i plotkowałyśmy o Tonks i Remusie.

            - Mylisz, że wezmą ślub? – zapytała Ginny.

            - Nie mam pojęcia. Przecież są razem dopiero rok, mają jeszcze czas, nie sądzisz?

            - Może, ale widać jak się kochają. Może pobiorą się szybciej. Byłoby fajnie.

          - Wiem, Ginny jak bardzo lubisz śluby, ale nie postrzegaj wszystkich jako potencjalne pary przed ołtarzem, co?

            - Oj, ale sama przyznaj, że byłoby fajnie gdyby…

            - Hej, sowy! – przerwałam jej pokazując na okno.

            Faktycznie leciały dwie sowy.

            - Zdałam! – krzyknęłam, gdy już otworzyłam przesyłkę.

            - Wiedziałam, ty zawsze zdajesz! – Ginny uściskała mnie przyjaźnie. – Ciekawe jak reszta.

            - Fred… - wyrwałam się z objęć Ginny i ruszyłam do wyjścia z domu.

            Gdy tylko znalazłam się na zewnątrz usłyszałam krzyki podniecenia i ujrzałam biegnącego w moją stronę wysokiego rudzielca. Fred podbiegł porwał mnie w objęcia i obrócił się wraz ze mną wokół własnej osi.

            - Zdałem, rozumiesz? Zdałem! Wszystko dzięki tobie! Nawet nie wiesz jak się cieszę! Hermiono, jesteś najwspanialszą, najlepszą, najcudowniejszą dziewczyną na świecie! – krzyczał wciąż trzymając mnie w ramionach. – Dziękuję, dziękuję! Uwielbiam cię, naprawdę cię uwielbiam!

            - Fred, tak się cieszę! Niesamowite! Jestem z ciebie taka dumna! Mój mały, zdolny uczeń! – potargałam mu odrobinę już i tak mocno rozczochrane włosy.

            Fred postawił mnie na ziemi i spojrzał w oczy. Momentalnie cały świat przestał dla mnie istnieć. Był tylko on i tylko ta krótka chwila. Motylki pojawiły się w wiadomym miejscu. Serce przyspieszyło, jakbym co najmniej przebiegła maraton. Cały świat, wszyscy ludzie poznikali. Był on, jego oczy i usta, które zbliżały się do moich. Po moim ciele przebiegł prąd, zrobiło mi się gorąco. Modląc się, aby ta chwila okazała się wstępem do naszego opowiadania obserwowałam Freda. Jego usta były już tak blisko. Stałam się głucha na całą otaczającą nas rzeczywistość i oddałam się w całości długiemu, namiętnemu pocałunkowi, zapominając o wszystkim. Wciąż powtarzając w myślach modlitwę trwałam w chwili oderwania od rzeczywistości. Niech to będzie początek, początek pełen nadziei i pewności, że będzie cudownie. To nie może być zakończenie tej historii.

            Po jakimś czasie, nie mam pojęcia jakim, Fred oderwał się ode mnie, a ja wreszcie uświadomiłam sobie, gdzie jestem. Serce wciąż biło znacznie szybciej, oddech również przyspieszył. W końcu do moich uszu dobiegł dźwięk głośnych oklasków. Szeroko otwartymi oczami patrzyłam w uśmiechające się do mnie oczy Freda. A potem ujrzałam niesamowicie duży uśmiech George’a i usłyszałam gdzieś za mgłą:

            - Brawo, bracie, nareszcie!

            Rozejrzałam się niepewnie dookoła. Ginny uśmiechała się i klaskała, Harry stał obok i pokazał mi kciuk do góry, co najpewniej znaczyło, że jest przeszczęśliwy. Ron stał z boku. Zupełnie nie pasował do obrazu, który się przede mną rozpościerał. Miał zaciętą minę i wściekłe spojrzenie, którym wodził po mnie, a potem po swoim bracie. Długo zatrzymał się na naszych splecionych dłoniach, a potem pognał w stronę małego lasku. Postanowiłam nie zaprzątać sobie nim myśli.

            Ignorowałam teksty George’a cały dzień. Oczywiście mścił się na mnie za to, że tak zareagowałam na pocałunek Freda. Czy to moja wina, że on tak na mnie działa?

            - Muszę ci podziękować. – powiedział do mnie Fred, łapiąc mnie od tyłu za ramiona. – Wybierzesz się dzisiaj ze mną na piknik? Nad jezioro na przykład?

            - Jasne. Ale, Fred, nie musisz mi dziękować. Zrobiłabym to dla każdego.

            - Wiem, ale ten piknik może być naszą pierwszą randką. Co myślisz?

            - Ach, tak, myślę, że to bardzo dobry pomysł.

            Po południu wybraliśmy się, więc nad jezioro. Fred w trackie drogi chwycił mnie za rękę, a mi kompletnie to nie przeszkadzało. Teraz czułam, że przeszkadzałoby mi jedynie, gdyby tego nie zrobił. Jakby wcześniejsze spacery z Fredem nic nie znaczyły, bo nie odbywały się przy splecionych dłoniach.

            - Wiesz, co, mała? Jakoś inaczej idzie się z tobą teraz, niż wtedy w szkole, gdy mnie uczyłaś. – zaczął nieśmiało Fred.

            - Gorzej?

            - Nie, raczej lepiej. Ale trudno uwierzyć, że te spacery w szkole w ogóle się odbywały. To było jakby w innym życiu. Teraz jest o wiele, wiele lepiej!

            - Cieszę się. – ścisnęłam mu odrobinę bardziej dłoń.

            Kilkaset kroków dalej, znajdowała się mała plaża, na której niedawno się opalałam. Fred rozłożył koc, a z koszyka powyjmował różne smakołyki. Po szybkim i bardzo smacznym posiłku, położyłam się na kocu i patrzyłam w poróżowiałe niebo.

            Fred położył się obok mnie. Złapał za rękę i spojrzał tam, gdzie ja.

            - Piękne to niebo. – powiedziałam cicho, bojąc się, że zniszczę tą cudowną magiczną atmosferę.

            - Nie. Znam piękniejsze widoki.

            - Fred, przecież jest przepiękne!

            - Nie tak jak ty.

            Spojrzałam na niego szeroko otwartymi oczami. Powiedział to.

            - Tak myślisz?

            - Oczywiście. Jesteś piękniejsza niż wszystkie zachody i wschody słońca razem wzięte. Powiem więcej. Ty sama jesteś jak słońce. Rozświetlasz wszystko na około. Taki mój mały promyk nadziei.

            - Nie wiedziałam, że jesteś takim romantykiem. Nigdy bym się tego po tobie nie spodziewała.

            Pochylił się nade mną. Spojrzał mi głęboko w oczy i uśmiechnął się.

            - Zawiedziona?

            - Zachwycona! – powiedziałam podnosząc się odrobinę i składając na jego ustach pocałunek.

Z początku zwykły, niewinny pocałunek z czasem zmienił się w namiętny i długi, najbardziej romantyczny i najsłodszy pod słońcem całus. Fred całował jak marzenie. Mimo, że nie miałam zbyt dużego porównania, bo przecież wcześniej całowałam się tylko z Wiktorem, to wiedziałam, że przygniatającego mnie w tej chwili Freda nie zamieniłabym na żadnego innego chłopaka na tej ziemi.

~

            Z coraz większym żalem odliczałam dni do wjazdu do Hogwartu. Fred usiłował mnie chyba jak najdłużej zatrzymać w Norze, bo co rano budziłam się w bukiecikiem świeżo zerwanych kwiatków na stoliku nocnym. Sama nie wiem jakim cudem codziennie je zrywał, bo sam uwielbiał spać, a przecież ja wstawałam wyjątkowo wcześnie. Z Fredem spędzałam praktycznie całe dnie. Chodziliśmy na bardzo długie spacery i rozmawialiśmy o wszystkim. Poznawałam go coraz lepiej i było mi z tym cudownie. Codziennie dowiadywałam się o nim czegoś nowego. Z czasem nie wyobrażałam sobie dnia bez niego. Jak przewidział zostaliśmy parą.

            - Hermiono, wiesz, jaka jesteś dla mnie ważna, prawda? – zapytał pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy przed domem i obserwowaliśmy gwiazdy.

            - Oczywiście, pewnie tak jak ty dla mnie.

            - Chciałbym mieć pewność, że zostanę dla ciebie tak ważny na dłuższy czas.

            - Fred, o co chodzi?

            - Zostań… zostań moją Hermioną. Zostań moją dziewczyną. Na dobre i na złe. Zostań ze mną… przy mnie.

            Zdziwienia jakie mnie wtedy ogarnęło nie da się opisać. Z szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w zdenerwowanego Freda.

            - Fred…

            - Nie. Powiedz tylko tak, czy nie.

            - T.. tak. – wyjąkałam z uśmiechem.

            A ostatniego dnia przed wyjazdem do Hogwartu coś sobie uświadomiłam.

            Pakowałam się właśnie, jako jedyna w tym domu, i z uśmiechem wspominałam wszystkie cudowne chwile spędzone w Fredem. I właśnie wtedy po raz pierwszy od tak dawna przypomniałam sobie o Tym- Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. Ogarnęła mnie ogromna rozpacz, bo przecież Harry i Ron mieli moje słowo, że jeśli kiedyś, gdzieś pojadą, czy będą potrzebować jakiejkolwiek pomocy, to im pomogę. Nie może mnie pokochać. Pomyślałam pakując nasze wspólne zdjęcie. Nie pozwolę, żeby przeze mnie cierpiał. Nie pozwolę, żebyś mnie kochał w trakcie, gdy ja cię zostawię i poświęcę się dla ratowania świata. On nie może mnie pokochać! Nie może!

            Tak też ostatniego dnia pobytu w Norze chodziłam przybita i nie zdolna do prowadzenia jakiejkolwiek rozmowy.

            - Coś się stało, mała? – zapytał mnie przy kolacji George.

            - Nie, nie, wszystko jest dobrze. – skłamałam szybko.

            - Na pewno? Nie jesteś zbyt rozmowna.

            - Po prostu denerwuję się szkołą.

            - No nieee… Przecież jeszcze masz wakacje! Ostatni dzień, ale jednak!

            - Wiem. Po prostu tak jakoś… Nie umiem tego wytłumaczyć.

-  Idziemy nad jezioro? – zapytał Fred uwalniając mnie od tłumaczenia się George’owi.

            - Tak. Możemy iść.

            Na spacerze też byłam zdecydowanie bardziej milcząca, ale Fred zdawał się być taki sam. Na pewno czymś się martwił, ale nie chciałam wiedzieć czym. Bałam się tego.

            - Muszę ci coś powiedzieć. – zaczął chwytając mnie za ramię i zmuszając do zatrzymania.

            - Co takiego?

            - Coś ważnego. Bardzo ważnego.

           

~~~

Wiem, akcja rozgrywa się szybko! Przepraszam, jeśli komuś to przeszkadza, ale nie lubię, gdy całe opowiadanie ma masę rozdziałów i właściwie nie wynika z nich nic konkretnego... :D
Cóż, mam nadzieję, że choć trochę się podoba, przyjmę wszystkie opinie.. I te dobre i te złe.

Czytasz? Skomentuj! :)