Miniaturka: Braterski świat

Świat czarodziei wreszcie odzyskał równowagę. Voldemort został pokonany a każdy kto był jego sprzymierzeńcom uciekł z ogromnym strachem przed dobrem. Ludzie cieszyli się, ponieważ nareszcie mogli spokojnie planować przyszłe dni bez obawy, że pewna zakapturzona postać wedrze się do ich domu i wymorduje wszystkich mieszkańców.

            Mury Hogwartu stopniowo zostały odbudowywane, a uczniowie z czasem mogli myśleć o kontynuowaniu nauki. Szkoła nareszcie miała być taka jaka była wcześniej, bez Śmierciożerców i ingerencji Ministerstwa Magii. Wszystko miało wrócić do poprzedniego porządku.

            Nie dla każdego jednak bitwa okazała się dobra w skutkach. Był pewien rudy młodzieniec, który w bitwie stracił znacznie więcej niż każdy inny na tym świecie. Wysoki rudzielec stał teraz przed ogromnym lustrem i ze smutnymi oczami wodził po swoim ciele.

            Obserwował dokładnie nogi, następnie kierując się do góry spokojnie obserwował tors na którym znajdował się brązowy sweter z dużą literą F na piersi. Każda część jego ciała przypominała mu o ogromnej stracie. Oczy te które za czasów młodości strzelały ognikami teraz nie miały wyrazu. Wypłynęło z nich już tyle łez. Nad oczami wiecznie niesforna ruda grzywa, która była kiedyś jak ogień, teraz straciła jakby blask. Tors, dłonie, nogi, wszystko takie same jak wtedy. Co więc stracił? Swoją kopię.

            Patrzył w swoje oczy i delikatnie uniósł kąciki ust w górę. Oczy wciąż pozostały bez wyrazu. Pamiętał jak kiedyś dla żartu wraz ze swoim bratem bawili się w lustrzane odbicie, aby rozśmieszyć swoją siostrę Ginny. Ogniki można było dostrzec w obu parach cudownie brązowych oczu. Jedne z tych oczu już nigdy nie miały się zaśmiać, ani nawet otworzyć. Po policzkach rudzielca popłynęła łza. Jedna, kolejna i jeszcze jedna. Patrzył w lustro i widział bardzo smutnego brata. Zachował jego sweter tylko po to, aby nieraz spotykać się z nim właśnie w lustrze. Tylko dlaczego te oczy są tak przeraźliwie smutne? Gdyby się uśmiechnął… Ale nie potrafił. Uśmiech przypomniał marny grymas.

            Otarł wierzchem dłoni spływającą łzę i położył dłoń na literze. Doskonale pamiętał wszystkie wspólne święta, kiedy od mamy otrzymywali takie swetry. Teraz został tylko ten sweter i jego ulubiona zabawka z dzieciństwa, która stała teraz na najwyżej półce w szafie schowana przed wzrokiem innych. To był tylko ich świat. Świat Freda i Georga. Dwóch identycznych braci, którzy rozumieli się bez słów. Dwóch identycznych żartownisi, którzy marzyli o podbiciu świata. Wszystkie marzenia, nadzieje i plany rozpadły się, gdy ten jeden odszedł zostawiając drugiego.

            Kiedy jeden z nich tracił drugiego, tracił część swojego serce, swojej duszy i swoich wspomnień. Każde wspomnienie paliło jak prawdziwy ogień. Każda najmniejsza pamiątka wzbudzała poczucie winy i ogromny ból, którego nie uleczało nawet roześmiane dziecko o odziedziczonym po zmarłym wujku imieniu. Każda część ciała jednego była połączona z drugim. Jak teraz jeden z nich ma sobie poradzić z tymi wspomnieniami bijącymi do niego z każdego kąta ich wspólnego pokoju, ich wspólnego sklepu, czy choćby lustra. George już zawsze w głowie miał te oczy. Widział ostatni wyraz twarzy zmarłego brata. Puste oczy wpatrzone w sufit. Już bez ogników, bez najmniejszego błysku. Martwe, puste, bez wyrazu. Takie same oczy patrzyły na niego z lustra. Z jedną różnicą. Te były żywe.

            Został sam, zupełnie sam. Już nigdy nie miał się śmiać tak jak śmiał się z nim. Już nigdy, przenigdy miał nie widzieć swojego odbicie bez lustra. Został sam.

            Pochylił się nad lustrem. Uklęknął i ze spływającymi łzami czubkiem głowy dotknął gładkiej tafli lustra. Przedmiot był zimny, tak zimny, jak on wtedy. Nie potrafił powstrzymywać płynących łez. Nie potrafił powstrzymać niczego. Wspomnienia wypełniły go w całości. Ich wspólne wynalazki, uśmiechy, zakłady, radości z żartów strojonych przed swoją matką, latanie na miotle, bitwy na poduszki, wszystko zniknęło. Ich wspólny świat runął w gruzach, gdy zabrakło jednego elementu. Elementu, który był tak ważny jak nic innego.  Padł przed lustrem i leżał, leżał, leżał, a łzy wciąż płynęły po policzkach. Leżał dopóki oddech mu się nie uspokoił. Wcześniej chciał śmierci, chciał odejść z tego świata i znów być  z bratem. Teraz miał dla kogo żyć, ale pamięć po bracie nigdy nie zniknie. Już zawsze będzie pamiętał jego śmiech, jego głos, jego wygląd, który niczym nie różnił się od jego wyglądu. Każde spojrzenie w lustro już zawsze miało przypominać o nim. Tyle lat przed nim, a on wciąż żyje przeszłością. Żyje w nadziei, że przyjdzie choć małe ukojenie, ulga w tym strasznym życiu, życiu które skończyło się wraz ze śmiercią Freda. Teraz to nie życie. To egzystencja.

Jeśli czytasz, proszę, zostaw komentarz, żebym wiedziała, że czyta to ktokolwiek :)
______

Początek. Pierwszy post. Blog typowo o tematyce Harry'ego Potter'a i innych z tej serii. 
Planuje wstawiać miniaturki i trochę dłuższe opowiadanie. Oczywiście przeważać będą opowieści typu Hermiona + Fred, ponieważ wydają mi się najciekawszą parą ;)
Pozdrawiam i zapraszam na inne posty.